By Në mbretëri, temperaturat e larta, e kishin bërë popullin e gjeneralit të mendonin se si do t’ia dilnin me vapen që i kish kapluar, e, prej ditësh, populli memec nuk e kishte mendjen fort se ku ishte fshehur gjenerali.
Ai qe strukur, e kur zakonisht kjo ndodh, ai po pergatit gjesend..
Koncertet i qenë merzitur, kasnecët nuk i kishte në hesap, prej ditësh ai kishte nisur të aludonte për komplote ndaj mbretërisë…
Po sikur në mbretëri, rreziku t’i vinte si kali i Trojes?
O mos ndoshta, luftetaret e shpejtë të arrinin të depertonin në muret e larta të sarajeve të tij?
Jo! Më keq, njëri prej besnikëve t’i bënte puç për t’i rrembyer pushtetin.
U ngrit vrig, rojeeeee, lajmëroni mbledhje…
Fjala u hap me shpejtësi, besnikëve të tij, që beheshin gati të pushonin, iu fanepsen mendimet, frikërat e para:
Po kësaj herë, ç’do të vendosë? Kush do të behej kurban?
Kur mbretërve nuk u rrezikohet pushteti nga mbretëritë kundërshtare, atëherë ata nisin të gjejnë kundërshtarët brenda vetes, është e njohur prej historisë, që prej asaj romake e deri më sot. E këtë ushtarët besnikë e dinin fort mirë.
Por tek gjenerali, pushteti nuk rrezikohet, madje atyre që u shkon ndërmend, gjenerali vendosi t’ua presë shpresat.
“Mbretëria, kur të vdes unë, pas shume e shumë vitesh do të ketë gjenerale e jo një gjeneral, ajo tani sapo ka lindur, por kam vendosur që ta shpall që tani, ndaj çdo hap që ajo do të hedhë, duhet të jeni të vemendshëm.”
-jemi të qartë, tha gjenerali.
Në dhomën ku caktoheshin strategjitë e lufterave, kaploi heshtje.
Sytë shkuan tek ushtaret besnikë të gjeneralit, të cilët, që moti, grindeshin se kush do të ishte pasuesi/Pasardhësi.
Me një të rënë lapsi, gjenerali me shikimin e një perbindëshi, i kish zevendesuar, me “të bijën” e perzgjedhur, një vogëlueshe, që sa kishte mesuar të belbezonte fjalët e para…
Ushtarët besnikë, nuk dinin nëse duhet të qeshnin apo të qanin, ata papritur kishin kundërshtare… një çupëlinë, ndërsa ata kishin kaluar beteja e stuhi me gjeneralin, por, mesa duhet, gjenerali as që i konsidetonte më ata.
Me vitet në pushtet, e rënien e tij fizike, prej kohesh gjenerali nuk shkonte dot në luftë, frymarrje dhe pesha kishin bërë te vetën, ai kish nisur që mungesat e tij t’i zevendesonte me ide, e me bashkëpunëtorë të rinj; gojëdhenat thonin se veç kasneceve të rinj, ai deshironte me ngulm, që veç tij, gjithçka të riperterihej.
Më së shumti besnikët…
Nuk donte askënd e asgje që t’i kujtonte se sa gjatë, ai kishte në pushtet; çdo njeri i afert i tij ishte plakur, e kjo e tmerronte, i kujtonte se sa gjatë kishte në mbretërim.
Gjeneralin nuk e tmerronin as lufrat, as kërcënimet, as renia e ushtareve besnikë, e as memeceria e popullit; gjithçka ishte nën kontrollin e tij, veç, vitet, për t’i ndaluar ato, ende s’kishte shpikur asgjë.
Por, ai me shpejtësi, vendosi ta largojë atë mendim, u kthye në sallën e mbledhjeve, pa të përzgjedhurën, Trojanen, që e shihte në dritë të syrit, ajo i shkoi nga pas, gjenerali u qetësua, pasardhësja, ishte ende shumë larg për t’u rritur, ai ndjeu se ende kishte kohë…
Mori lapsin, bllokun dhe nisi të mendonte, kush e kishte radhën të binte?
