By Nga mitra në varr, udhëtimi i jetës së njeriut është një mision. Është një rrugëtim ekzistencial dhe i vazhdueshëm që me vetëdije apo pa vetëdije, me apo pa ndërgjegje, është fakt, ndodh. I vetmi ndryshim në ecjen e racës njerëzore është nëse bëhemi aktorë apo spektatorë.
Mendimtarët, artistët, filozofët, shkrimtarët, shkencëtarët dhe edukatorët janë ata që e regjistrojnë këtë vendmbërritje ekzistenciale, pra shkrimin e historisë, dhe të tjerët janë thjesht dëshmitarë dhe vëzhgues të krijimit të historisë.
Adami dhe Eva u mërguan nga Kopshti i Edenit. Ata u dëbuan dhe u dënuan me misionin për të populluar botën dhe iu dha premtimi se një ditë do të kthehen në Eden. Kjo është arsyeja pse njerëzit e parë ishin nomadë. Shtegtarë pa vendbanim në kërkim të shtëpisë, Edenit. Dhe kështu erdhi Epoka Bujqësore dhe më pas Epoka Industriale, e ndjekur nga Epoka e Teknologjisë. Epoka e vetëshkatërrimit.
Ky udhëtim na mbajti për mijëra vjet, na mbajti njerëz. Të vetmet krijesa në të gjithë universin që ndjejnë, ëndërrojnë, krijojnë, skuqen, vishen dhe kanë konceptin e së shkuarës, të tashmes dhe së ardhmes. Të pajisur me inteligjencë. Por ne hoqëm dorë. Ne e pranuam humbjen. Ne i lejuam makineritë të sundonin jetën tonë. Tani jemi çnjerëzuar.
“Erunt etiam altera bella, atque iterum ad Troiam magnus mittetur Achilles.” (Do të ketë luftëra të tjera dhe Akili i madh do të dërgohet përsëri në Trojë.) shkroi Virgjili. Nëse një mijë herë do të shkonte të vdiste në Trojë një mijë herë ai do të zgjidhte fatin e tij. Sepse ky ishte destinacioni i njerëzimit. Deri më sot, kur hoqëm dorë nga lufta dhe vendosëm të jetonim në flluskën e izolimit. Çnjerëzorë. Të mundur. Të kontrolluar lehtësisht nga ata që kontrollojnë teknologjinë. Të ushqyer me kotësinë e idiokracisë. Pre e lehtë e korporatave, qeverive dhe politikanëve që na çojnë drejt humnerës, sipas pëlqimit të tyre.
Sundimi i teknologjisë është vdekja e njerëzimit. Teknologjia nuk ka atdhe, familje, Zot, dashuri, pasion. Nuk simpatizohet me vuajtjet, dhimbjet, torturat, gjenocidet, luftën e kombeve për pavarësi, nderimin për heronjtë. Nuk ka respekt për lirinë. Nuk e vlerëson lirinë sepse nuk ka përjetuar kurrë skllavërinë, pushtimin, robërinë. Nuk dha kurrë jetën për një kauzë fisnike!
“Unë mendoj, prandaj jam”, tha Dekarti. Nëse telefoni yt, kompjuteri yt dhe teknologjia jote e dashur mendojnë për ty, atëherë ti thjesht nuk ekziston.
Vetëm peshqit e ngordhur shkojnë me rrjedhën. Rezisto dhe ji i gjallë. Ushqeje shpirtin tënd me libra, art, muzikë dhe aspirata përtej flluskës tënde. Ndrysho dhe ndiko në jetën e njerëzve.
Nuk ka teknologji në varr. Vetëm trashëgimia e viteve të tua në këtë tokë. Të jepet vetëm një herë. Dhurata më e çmuar në univers.
Ji kalorës dhe jo kufomë.
Mendo. Jeto.
The death of humanity – Dr. Bledar Kurti
From the womb to the tomb, the walk of the life of man is a mission. It is an existential and constant journey that consciously or unconsciously, with or without awareness, is a fact, it happens. The only difference in the walk of human race is whether we become actors or spectators. The thinkers, artists, philosophers, writers, scientists and educators are the ones who record this existential destination, i.e. writing history, and the rest are merely witnesses and observers of history-making.
Adam and Eve exiled from the Garden of Eden. They were expelled and condemned with the mission to populate the world and were given the promise that one day they will return to Eden. That is why the first people were nomads. Travelers without a settlement in search for home, for Eden. And this is how the Agricultural Era came about, and then the Industrial Era, followed by the Technological Era. The era of self-destruction.
This journey kept us going for thousands of years, kept us human. The only creatures in the whole universe who feel, dream, create, blush, and have a sense of past, present and future. Equipped with intelligence. But we gave up. We accepted defeat. We allowed machines to rule our lives. We are now inhuman.
“Erunt etiam altera bella, atque iterum ad Troiam magnus mittetur Achilles.” (There will be other wars, and great Achilles will again be sent to Troy.) wrote Virgil. If a thousand times he went to die in Troy a thousand times he would chose his destiny. Because this was the destinacion of humanity. Until today, when we gave up the fight and decided to live in the bubble of isolation. Inhumane. Defeated. Easily controlled by those who control technology. Fed with the vanity of idiocracy. Easy prey of corporations, governments and politicians who lead us towards the abyss, as they please.
The rule of technology is the death of humanity. Technology has no homeland, no family, no God, no love, no passion. It doesn’t sympathize with the suffering, pain, tortures, genocides, nations’ struggles for independence, the reverence for herores. It has no respect for freedom. It doesn’t value freedom because it has never experienced slavery, invasion, servitude. It never gave its life for a noble cause!
“I think therefore I am” said Descartes. If your phone and your computer and your beloved technology does the thinking for you, then you simply don’t exist.
Only the dead fish go with the flow. Resist and be alive. Feed your soul with books, art, music and aspirations beyond your bubble. Change and influence peoples’ lives. There is no technology in the grave. Only the legacy of your years on this earth. Given to you only once. The most precious gift in the universe.
Be a knight and not a corpse.
Think. Live.
