By Nga dita që një peticion nga gjuhëtarët tanë akademikë ka dashur t’i vërë një ledh turbo- gjuhëtarëve, pelasgologëve, ka ndodhur ajo dukuria e hedhjes së gurit në një pellg që trufullon i turbullt sa më nuk ka.
Të duket se janë rreshtuar dy taborë. Njëri që mbron gjuhën dhe tjetri që me kazmën e tij të profanit e profanon gjuhën. Kjo disi nuk qëndron. Na kanë përjashtuar nga fusha ne letrarët. Sipas një pikëpamjeje, ne shkrimtarët e bëjmë gjuhën, ne e gatuajmë në magjen e gjallë materien e gjuhës. Shkencëtarët e gjuhës vijnë pas nesh. Si kosëtari që vjen pas të korrash.
Ç’është e vërteta, si punëtor në lëmë të gjuhës së lëvruar në letrat shqipe, unë i quaj turbogjuhologët a pseudot a pelasgologët kërpudha helmuese mbirë në trung të gjuhës, në këtë trung me rrënjë te rilindasit, te ata burrat që i kënduan me vargjet më të bukura gjuhës shqipe. Edhe sot i adhuroj e i them përmendësh vargjet e atyre burrave të themelit të kombësisë sonë si ideologji e filozofi kombëtariste. Ata nuk qenë shkencëtarë dhe rrënjët e gjuhës i gjetën në mitologji.
Po kështu nuk vazhdohej. Ideologjia është veçan nga shkenca.
Me kohë erdhën shkencëtarë si Gustav Majeri (1850-1900) dhe të tjerë të huaj si ai, të cilët me argumente e mjete të ftohta të njeriut të shkencës, por dhe me ndjeshmëri të njeriut të një kombësie e shteti tjetër, pra, të neutralit si nacionalitet, provuan shkencërisht, jo me mitologji, me “gjuhësi” që shqipja është gjuhë indoeuropiane, që shqipja është gjuhë me prejardhje nga ilirishtja etj.
Prof. Xhevat Lloshi me mjetet e tij financiare ka shkuar atje ku ka jetuar Gustav Majeri (Grac, Austri) ku ka kërkua varrin e tij, dorëshkrimet e tij … por, këtij burri që nuk na njihte, që nuk pa ku ishim e kush ishim, burrë që nuk u financua prej nesh për studimet që bëri, që i bëri në një kohë kur as shteti shqiptar nuk ekzistonte në ndonjë hartë të botës, këtij Majeri që edhe nuk fitoi ndonjë grosh për studimet mbi gjuhën e shqiptarëve … në ditët tona nuk ia gjen as varrin mbi tokën ku jetoi, nuk i gjen as dorëshkrime në ndonjë arkiv.
Pelasgologët e sotëm me orientim të fortë nacionalist nuk kanë treguar kurrfarë shpirti aq të fortë e të paanshëm profesionalisht sa ky Gustav Majeri që me librat shkrimet e tij në buletinet shkencore më prestigjioze, na bëri të njohur shkencërisht, ndërkombëtarisht, pa na njohur e pa e ditur se cilët jemi.
Ndërkohë, këta pelasgologët, pseudot, turbogjuhologët tanë janë më të lavdishmit në mediat tona postmoderne. Në asnjë konferencë a buletin shkencor me prestigj ndërkombëtar (siç bëri Gutav Majeri) nuk i njeh njeri.
Si letrar, flas për studime postmoderniste … Studime postmoderniste në shkencë? Kjo mund të jetë ndonjë dukuri tjetërsoj e shkencës gjuhësore shqiptare. Nuk flas për ndonjë vepër letrare, si roman a dramë a poemë qoftë, nuk po flas për një vepër fiksion të një drejtimi postmodernist. Po flas për postmodernizëm si dukuri shkencore, shfaqje krejt të panjohur në ndonjë fushë të shkencave botërore. Postmodernizëm në gjuhësi? Ky është një hyner, një gjasë e pandodhur kurrë në ndonjë truall shkencërisht të gjallë në botë, kjo është veç një shpikje e shëmtuar e “shkencave” tona jo shkencore, apo një trill fare i marrë i fiksionit tonë shkencor në albanologjinë e zuzar-amatorëve.
Thashë që Gustav Majeri bëri shkencën e tij në një kohë kur nuk kishim as media, nuk kishim asnjë vend në hartën e botës dhe nuk pyeti se e pranon, se e dëgjon apo se nuk e dëgjon njeri ndër pelasgologët. Ai vdiq, i humbi dhe varri … Por, mirë a keq, edhe sot mbeti, edhe sot i përmendet vepra e tij.
Turboalbanologët e sotëm nguten, duan të jenë asa, të imponueshëm qoftë dhe dhunshëm në tregun e sotëm mediatik. Arrogantë, të urrejtshëm si ikonoklastët, ata thyejnë e shkelin ikonat klasike të albanologjisë tonë. Pa arritur shkencërisht as te thonjtë e këmbëve të tyre.
Gustav Majeri shkroi dhe heshti. Turbologët, pelasgologët tanë duan të jenë të adhurueshëm me zor, u drejtohen mediave për t’u afirmuar. Ngatërrojnë me dashje mejdanin ku duhet të përballohen. Nuk kishte media elektronike në kohën e Majerit. Ishin katedrat e universiteteve që verifikonin arritjet shkencore të dijetarëve. Edhe sot janë katedrat universitare, edhe sot janë konferencat shkencore forumet që i shkojnë në sitë të hollë prurjet shkencore. Në këto katedra u afirmua fillimisht dhe Anjshtajni, Darvini etj. Katedrat universitare janë vendet ku turbogjuhologët tanë nuk zbarkojnë dot. Shumica e tyre janë grafologë pa pikë kredie. Njerëz pa asnjë kredi si gjuhëtarë të profesionit, pa asnjë dijeni mbi gjuhët e huaja të sotme a mbi gjuhët klasike greko-romake.
Nëse nuk pëlqejnë forumet shkencore shqiptare, pse nuk u drejtohen tryezave shkencore ndërkombëtare? Kush i pengon?
Si letrar jam i bindur se gjuhën e krijojnë shkrimtarët, poetët … jo turbo-budallët, pelasgologët. Jam me letrarët, prozatorët, poetët, fjalëbukurit, estetët, eseistet, analistët, mjeshtrat e tekstit të shkruar të kësaj gjuhe. Turbopelasgologët si kërpudhat kanceroze peshojnë në trung, në rrënjë, në fletë të gjuhës shqipe … shpërthejnë si shtëllungat helmuese të Hiroshimës. Shumica e pelasologëve nuk e kanë profesion gjuhësinë. Le të kthehen në shkencat e tyre. Në këtë lëmë që nuk është i tyre janë, e pakta të themi, sharlatanë të diskredituar. Pa asnjë të ardhme. Pa dafina. Pa truall.
Dy nga mjeshtrat e shkrimit shqip, Konica dhe Noli, ishin edhe shkencëtarë. Po ata e shkruan bukur shqipen pa kërkuar nëse fjala shqipe ka rrënjë a ka hambar ndër pellasgë a … le të themi, në Alaskë.
Pelasgologët janë emër-vdekur … qëkur kanë zgjedhur të hyjnë të verbër në trojet e Konicës, të Nolit, të Naimit, Poradecit, Kutelit, Koliqit, Fishtës, Mjedës … Këta burra e shkruanin shqipen shqip pa pyetur ç’do të thonë pelasgologët, humbologët, torolingologët …
