By Nga Blerina Ruka
Montreal-Kanada
Bashkë më familjen e saj, Oli Pero ka emigruar në Kanada pothuaj katër vite me parë duke realizuar një nga dëshirat saj të fëmijërisë, për të jetuar në një vend frankofon. Me një karvan peripecish dhe sakrificash, për të nuk ka qenë fare e lehtë të kërkonte rrugën e integrimit në tregun kanadez apo edhe përshtatjen me jetën e re. Me ulje-ngritje të vazhdueshme, Oli ka pranuar ta përballojë fatin duke patur mjaft besim në forcat e saj. Natyrë e qeshur, mjaft e komunikueshme dhe e qartë në kërkesat ndaj vetes, vajza nga Shkodra i ka vënë disa afate edhe pritshmërisë së jetës në Kanada.
E rritur me një jetë intensive, Oli na tregon se veç familjes, në vendlindjen e saj në Shkodër, ajo ka lënë pas edhe një qendër strehimi për kafshët endacakë. Me një dashuri të jashtëzakonshme ndaj tyre, Oli i ka kushtuar të gjithë kohën e saj të lirë prej 8 vitesh duke ngritur edhe kulturën e një pune më bazë vullnetare.
Në këtë intervistë për Albanian Montreal Press, ajo vjen për të na treguar më shumë për jetën e saj.
Oli, si ka ndryshuar jeta jote me ardhjen në Kanada?
Unë së bashku me familjen time jetoj në Montreal prej vitit 2017. Fillimet kanë qenë shumë të vështira (si gjithkush) dhe mendoj se ende jam në kërkim të mundësive të mia këtu. Të jesh nënë, të kërkosh veten, të duash të dish se ku po jeton e mjaft të tjera si këto, e bëjnë akoma më të komplikuar këtë fazë të jetës por besoj se pas kaq kohësh këtu, tashmë jam më e qartë në objektivat e mia. Me anë të një agjensie punësimi, fitova një pozicion pune tek Kryqi i Kuq i Kanadasë. Në një hark kohor pre dy vitesh ndryshova disa pozicione derisa arrita të fitoj statusin permanent në punë. Sot jam pjesë e Menaxhimit të Emergjencave nga ku kam mësuar edhe me tëpër të vlerësoj situatat e emergjencës.
Na trego pak më tepër për nismën tënde në Shkodër lidhur me dashurinë tënde për kafshët?
Mendoj që dashuria ime për kafshët ka lindur bashkë me mua. Fjala e parë që kam thënë, nuk ka kqenë as « mam » as « bab », por « mic » (mace). Që e vogël u kam kërkuar prindërve të strehonin kafshë në vështirësi, i merrja nga rruga, i ushqeja, i veja në gjumë duke u lexuar përralla. Një nga ëndrrat e hershme ishte të kisha fuqinë për të strehuar të gjithë kafshët e braktisura të qytetit.
Animals needs me lindi në dhjetor të vitit 2012 si një iniciative vullnetare e 2 vetëve në Shkodër. Filluam me strehime sporadike të koteleve dhe këlyshëve në apartamentet tona dhe sot, pas 8 viteve, numërojme 10 vullnetarë të qëndrueshëm, 1 strehë për rastet emergjente që aktualisht ka 75 qen dhe 20 projekte me Bashkinë e Shkodrës, World Vets, Straycoco, Farvets, “Pro Qen Albania”, që rezultuan në sterilizimin dhe vaksinimin e 2067 qenve dhe 738 maceve në qytetin e Shkodrës. Puna jonë fokusohet në rritjen e ndërgjegjësimit të popullsisë për mirë trajtimin e kafshëve endacake, mjekimin dhe strehimin e rasteve emergjente, sterilizimin masiv të qenve dhe maceve si e vetmja mënyrë për uljen e popullatës së tyre në rruge, gjetjen e familjeve adoptuese brenda dhe jashtë Shqipërisë. Puna jonë sjell adoptimin e 150 qenve dhe maceve nga rruga çdo vit.
A dimë në t’i duam kafshët? A është e mjaftueshme dashuria jonë për ta?
Mendoj që shoqëria shqiptare ka probleme thelbësore me dashurinë si koncept në përgjithësi. Dashuria për dikë qoftë njeri apo kafshë perceptohet nga shumica si pronë. Si diçka e lidhur ngushtësisht me egon vetjake dhe rrjedhimisht përdoret si mjet që i shërben realizimit tonë si njerëz. Me kafshët abuzimi është edhe më i rëndë, pasi për dëmin që u shkaktohet, nuk mbahet ende përgjegjësi ligjore. Kafshët në Shqipëri janë të tradhëtuara katërcipërisht dhe ata që përpiqen t’i mbrojnë janë të paktë në numër për të bërë diferencën. Abuzimi është më i theksuar te qentë, shumica e të cilëve jetojnë të lidhur me 1 metër litar gjithë jetën e tyre, ushqehen me bukë të thatë, pa asnjë kujdes mjekësor, dhe në rastin e parë kur plaken, sëmuren apo nuk përmbushin pritshmëritë e pronarit, hidhen në rrugë. Duke qenë të pasterilizuar, ata çiftohen dhe numri i tyre në rrugë, rritet eksponencialisht. Pjesa dërrmuese e qytetarëve shqiptarë, janë të paedukuar në lidhje me mbajtjen e kafshëve shtëpiake dhe më e keqja, nuk tregojnë fare ndjeshmëri për vuajtjet e tyre. Një tas ujë dhe një qese me mbeturinat ditore të ushqimit, nuk i kushton asgjë që t’i mbledhin dhe t’ua japin kafshëve të uritura në lagje, por pak kush e bën. Më e rëndësishmja, pushteti qendror dhe ai lokal as që interesohen për këtë problem. Janë të pakta bashkitë në Shqipëri që kanë financuar sterilizime. Shumica, në vend që të mbajnë përgjegjësi dhe të punojnë konfom ligjit dhe me etikë, i helmojnë në çdo çelje sezoni turistik, i ngarkojnë në kamionë dhe ua ngecin bashkive fqinje, i vrasin me projekte fantazëm sterilizimi. Ndaj JO, ne nuk i duam si duhet kafshët dhe si shoqëri, u kemi një shekull borxh.
Çfarë të bën ta kthesh kokën pas në Shqipëri dhe në Shkodër?
Prej kur jam larguar nga Shkodra, ka patur ngjarje të ndryshme që më kanë bërë të rikthehem herë pas here, ose thjesht mall. Humbja e babait, me të cilin kam qenë fort e lidhur, shënon një moment mjaft të vështirë në jetën time. Kam vënë në pikëpyetje të tashmen dhe të ardhmen time. Mendoj që njeriu shpenzon shumë kohë dhe energji në përpjekje për të arritur potencialin e vet maksimal, duke mos kuptuar që ajo që kishte është në fakt maksimumi, afërsia e vërtetë me boshtin e vlerave të tua.
Në Shkodër kam lënë ëndrrat, kontributin dhe gjithë pasionin që i kam kushtuar hapjes së një qendre për mbrojtjen e kafshëve të braktisura. Nuk e di nëse ka patur diçka në jetën time që mund ta kem bërë me gjithë dëshirën dhe dashurinë time. Nuk do të doja kurrë t’i tradhëtoja dhe qëndrimi larg tyre ma ka bërë jetën këtu të athët.
Përveç kësaj, jeta ime në Shqipëri ka qënë plot, me marrëdhënie të vërteta, me miq besnikë e njerëz të pazëvendësueshëm, energjia e të cilëve më mungon çdo ditë. Nëse Kanadaja ka qenë një projekt për një përpjekje jetese më të mirë dhe rritje profesionale, Shqipëria mbetet destinacioni final për të jetuar. Ka plot për të bërë edhe në Shqipëri, plot arsye dhe mundësi për të ecur përpara.
