By Së fundmi lexova që një mike e gjimnazit ishte emëruar si studiuese shkencore në Departamentin e Kirurgjise së zemrës në një prej spitaleve më të mëdha në Zvicër.
E ngazëllyer për arritjen e saj dhe njëherazi nostalgjike për kohët që kemi kaluar së bashku, reflektova mbi miqësite e gjimnazit dhe ku jemi sot:
Një mike punon në një prej bankave më prestigjioze në Francë. Një shok punon si konsulent të Google në New York.
Një tjetër mikeshe bashkëmoshatare, e cila punon si mjeke kërkuese në Gjermani, sapo publikoi artikullin e parë shkencor në fushën e kardiologjisë.
Një shoqe punon si programuese tek Amazon.
Një tjetër mike që jeton ne Austri ka themeluar biznesin e saj të menaxhimit dhe konsulencës, përmes të cilit menaxhon suksesshëm tre biznese në vendlindje.
Një prej shoqeve punon si menaxhere pranë Samsung në EU.
Një tjetër mik është drejtor pranë nje start-upi në SHBA.
Nje shoqe e femijerise se hershme eshte arkitekte ne nje firme prestigjioze ne Itali, nje tjeter inxhiniere e suksesshme ne SHBA dhe nje tjeter mike gjimnazi eshte menaxhere e Deloitte ne EU.
Sikur të merrja regjistrin emëror të çdo klase që kam qenë në Petro Nin’ a Qemal Staf’, kjo listë do të ishte edhe më e gjatë … E përpos tyre janë edhe shumë të rinj të tjerë në diasporë, që une kam patur fatin dhe kënaqesinë t’i takoj në rrugëtimin e përbashkët akademik, profesional ose jetësor si emigrante e gjeneratës së parë. Dhe jam e bindur se ka edhe plot të rinj të suksesshëm e të talentuar që nuk i njohim aq sa duhet.
Diaspora shqiptare nëpër botë gjallëron me talent, ekselence, fisnikëri e mençuri! Shumë prej tyre nuk i shohim në krye të tryezave të rrumbullakëta apo foltoret mediatike sepse për fat të keq këto të fundit i mbajnë ende peng ata që deri dje tunden flamujt per Enverin dhe i dhanë dorën Ramizit të vetshfajësuar se ashtu ishte koha. Ata pak të rinj që me forcë ngulmojnë për ndryshim e progres, i përçajnë dhe përbaltin me zellin prej dështaku që shpalos komplekset e tyre të thella të inferioritetit.
Por ambasadorët e vërtetë nuk janë as ata që ulen në karriget e ambasadave dyermbyllura të përhumbura nëpër qiellgervishtëset e botës; dhe as ata që titullin jua dhuron partia për të fyer, demoralizuar dhe përçarë diasporën. Perpara politikes e qeverive qe shkojne e vijne, Shqipërinë e përfaqesojnë njerëzit.
Ambasadorët e vendit janë më së pari të rinjtë që edhe kur s’njihen, prapë bëhen bashkë; edhe kur s’bien dakord, prapë nuk shahen; edhe kur kanë bindje të ndryshme, prapë bashkëpunojnë me qytetari. Ambasadorët e vendit janë te rinjtë që me talentin, punën, dhe arritjet e tyre e përfaqesojnë Shqiperinë çdo ditë nepër botë, të bindur ndoshta që si Konica s’do t’i falenderojmë asnjëherë, por përsëri te atdhedashuruar si Fishta nuk rreshtin se krijuari shtigje të reja si shqiptare nëpër botë …
… posaqe kemi lindur në Shqipëri e jemi mërgimtarë, rolin e ambasadorit e kemi fituar me lot e mall!
Lum kush e përdor me dinjitet!
P.S. Bashkëngjitur eshte kopertina e librit të një autori shqiptaro-finlandez, të cilin rastësisht e zbulova në këndin e librave të rekomanduara në librarinë e kryeqytetit tim. Ashtu heshturazi, pa pompozitet dhe reklamë si ca të tjerë, libri dhe autori janë fitues të disa çmimeve ndërkombëtare letrare.
