By 
Pse Dështojmë Dërmuesisht!
Nga Burim Bardhari
Ngecim dhe nuk ngasim! Mësime nga terapia psikologjike e vetënjohjes (Anglisht: ‘CBT’)!Fuqia e Fjalës Vendosmëritare ‘JO!’
Diagnoza e Dështimit dhe Mospërparimit Tonë Personal ose Kolektiv dhe Terapia e Shmangies së Shpërqëndrimeve me Hartime Synimesh Paraprijëse dhe Jetësimi i Tyre! Arsyetimi se ‘nuk jam robot’ si gjermanët punëdashës është i mangët. Me këtë qëndrim disfatist ne vetëdëmtojmë ardhmërinë tonë dhe pastaj mërgojmë të shpëtojmë ‘nga veza e vonuar proverbiale’ sepse paraprakisht nuk vendosim kontroll mbi veten dhe kohën e kufizuar; pasojësisht as mbi fatin tonë pasiqë vetë lejojmë dhe mundësojmë pavetëdijshmërisht të tjerët të na pengojnë ndërsa ne arsyetojmë para vetes papërgjegjësinë, dështimin dhe mosveprimin tonë ose papandehur na heqin për hundësh kur bie ‘mburoja mohuese’ dhe vendosmëria e fjalës së fuqishme ‘jo’ kundër ngacmimeve të jashtme dhe zakonisht të parëndësishme, madje disa haptas shfrytëzuese ose tejet banale, që na shpërqëndrojnë vëmendjen nga përparësitë jetike dhe synimet tona të hartuara pararendësisht për ndërtim shprehish mbarësie, paravajtjeje dhe përparimi!
Truri, sipas psikologëve të spikatur, ‘natyrisht’ parapëlqen shpërblimin para vuajtjeve apo dhimbjeve nga puna pavarësisht se ato përbëjnë mbarësinë e bekuar, prandaj pangurimthi punëson autopilotin vetëngarës dhe zvarrit shpërblimin e vërtetë të levërdishëm duke përfunduar i dehur nga ahengjet e argëtimet të cilat i ka përvetësuar lajthiturazi si kundërpërgjigje e realitetit të hidhur dhe pafatësisë. Për shembull, vetë arsyeja e zvarritjeve buron nga mendësia e njëjtë e shpërblimit sepse ndërdijshëm shpërblejmë veten ndonëse përkohësisht dhe afatshkurtësisht me mosveprim kur e shtyjmë punën për më vonë dhe pastaj kapemi brenda qarkut tillë të pahetuar duke ‘ri-shpërblyer’ veten njëpasnjëshëm dhe vetëm në fund kuptojmë se nuk gjejmë vend për ‘vezën e vonuar proverbiale’ sepse dikur skadon afati dhe zihen vendet e lira.
Ndoshta nuk duhet përbuzur ‘robotët’ e mjaltit ardhmëritar por duhet përqafuar shprehitë e kombeve perendimore ‘punëholik’ sepse në radhë të parë duhet t’i zhveshim mëngët për punë të mbarë pastaj vetëvetiu në ballë shkruan ‘mos pengoni, ju lutem’ dhe si rrjedhojë ngrihet mburoja kundër ndërhyrjeve dhe kërkesave kohëvjedhëse për të cilat jemi edhe vetë fajtorë ndaj tjerëve dhe sabotojme dy palë, edhe veten tonë edhe palën tjetër ngase edhe ahengu e argëtimi duan shoqëri me të njëjtën mendësi (anglisht: birds of a feather flock together).
Me pak ripërshtatje, fare të vogla, të mendimeve dhe qëndrimeve që nuk na shpien përpara mund të mbërrijmë shumë sepse talenti fatmirësisht është i kudopërhapur.Si përfundim, dihet se jemi qenie shoqërore dhe se të gjithë kemi nevojë për ndihmë por edhe për ngrohtësi bashkëbisedimi të thjeshtë, mirëpo nuk duhet të mungojë as vendosmëria e mohimit, të thënit ‘JO’ sepse ka të bëjë me nivelin e pjekurisë dhe inteligjencën tonë emocionale, nëse i kemi ndjesitë të pjekura atëhere duhet tu përgjigjemi me një ‘JO” bindëse ndërhyrjeve kohëvjedhëse siç janë ftesat e tepërta për anëtarësime, ftesat për shitblerje ose për lojëra të ndryshme, apo siç janë kultet dhe teoritë e shumta konspirative të parrugëdalshme që ndonjëherë rrëmbejnë mendjen dhe vjedhin gjithë jetën si përkushtime njëanshmërie, si murgeshimi me ngujim, kur duhet të vetëdijësohemi se Mendja Hyjnore ka dhuruar begati e mrekulli tjera pa kufi që duhet zbuluar e shijuar dhe nuk duhet shkarë mbrapsht në mesjetë sepse sot jetojmë nëpër banesa bashkëkohore dhe jo nëpër tenda, prandaj ne duhet të kemi kontrollin dhe jo të na kontrollojë dikush tjetër.
Shëndet Mendor e Mbarësi, Zgjim e Zgjuarsi!
