By 
Hapja e negociatave me Bashkimin Evropian, të martën e 19 korrikut solli për Shqipërinë përmbushjen e një objektivi të lakmuar nga të gjitha palët, duke nisur që nga rënia e regjimit e anëtarësimi në NATO.
Por, siç u pa dje, opozita në vend që të festonte, edhe një herë e shfrytëzoi këtë rast për të sulmuar ashpër qeverinë dhe kryeministrin.
Berisha, pa humbur asnjë sekondë për të qenë ai protagonisti i ditës nisi avazin.
Teksa shprehte mirënjohjen për Komisionin Evropian, ai e ftonte atë të dënonte pikërisht Qeverinë që ndodhej në tryezën evropiane.
Njëjtë edhe Meta, i cili i mbuluar me petkun e Presidentit ndërsa Kryeministri i Shqipërisë mbante Konferencën për shtyp me Komisionerin për Zgjerimin dhe Fqinjësinë e mirë, Oliver Varhelyi, doli me deklaratë në një konferencë tipike shtypi.
Ashtu si Berisha ai po kërkonte gjilpërën në kashtë.
Edhe pse e cilësoi ngjarjen si të shkëlqyer për Shqipërinë, Presidenti theksonte se kjo ishte tepër e vonuar.
Dhe sigurisht goditjet s’mund të kalonin në heshtje.
Kryeministri Edi Rama, gjatë fjalës së tij në ceremoninë e ngritjes së flamurit të Bashkimit Evropian në godinën e Kryeministrisë, si simbol i çeljes së negociatave, nuk kurseu një përgjigje për opozitën.
“Nga korrupsioni domethënës tek minimi i demokracisë, ata bien ndesh me çdo parim të BE-së”, do të nënvizonte Rama gjatë fjalës së tij, duke përmendur tërthorazi rastin e kreut aktual të Partisë Demokratike, Sali Berisha, i cili është shpallur si persona non grata nga Departamenti Amerikan i Shtetit.
Ndërsa, për pjesën tjetër të opozitës brenda selisë blu, të cilët nuk e mbështesin Berishën, Rama tha se vërtetë ata nuk janë “të damkosur”, por “edhe kur ftohen, nuk vijnë, sepse kanë frikë nga pala e parë”.
Pak rëndësi ka nëse sulmet ishin të justifikuara apo jo qoftë nga njëra palë, apo nga tjetra.
Jemi përpara një momenti historik dhe elita drejtuese e vendit nuk është në gjendje të menaxhojë gjuhën e saj.
Çështja është se anëtarësimi në BE sigurisht është qëllim i përbashkët i popullit dhe politikës dhe se të bësh gjithçka për ta arritur atë është pa diskutim një imperativ i interesit kombëtar.
Në raste të tilla, vendet e tjera ku hapa të tillë gjejnë mbështetje masive në popull, kanë lënë mënjanë interesat partiake, divergjencat ideologjike dhe konfliktet personale për t’u bashkuar qoftë në qeveri të unitetit kombëtar, qoftë në raste të tjera duke bashkuar forcat për perspektivën e përbashkët që duhet të arrihet.
Tani që rruga e Shqipërisë drejt Evropës bëhet më e vështirë, sepse duhen ndërmarrë veprime konkrete për të përmbushur kriteret e vendosura nga Brukseli, do të ishte i nevojshëm angazhimi i të gjithëve për të bërë kapërcimin që kërkohet.
Por në Shqipëri nuk ndodh kështu, përkundrazi përplasja bëhet edhe më e dhunshme.
Pse vallë ndodh kjo?
Së pari, gjuha dhe dinamika e politikës në Shqipëri dominohen nga një sistem binar: po / jo, e drejtë / e gabuar, për / kundër, e bardhë / e zezë, e lejuar / e ndaluar.
Nuk ka asnjë mundësi ndërmjetësimi: më i forti fiton dhe ndjek në rrugën e tij. Ata që humbasin protestojnë, bojkotojnë, bërtasin dhe ndonjëherë godasin.
Nuk gjej as institucione, as role publike, as personazhe të aftë për të ofruar një fushë neutrale në të cilën palët mund të përballen me njëra-tjetrën dhe të ndërtojnë strategji të përbashkëta.
Gjuha kryesisht është ajo e talljes dhe ofendimit, nga të gjitha palët.
Nëse PS-ja mbetet e palëvizshme si një piedestal që mbështet menaxhimin e imazhit të saj nga kryeministri, Partia Demokratike në vend që të bëjë një hap përpara drejt një strategjie më evropiane – le të themi – sapo ka bërë dy mbrapa, duke u kthyer tek politika e vjetër e përplasjes dhe e dhunës, politika radikale tipike e Berishës.
Një pakt i përbashkët mes palëve për ta sjellë realisht Shqipërinë në Evropë mund të gjente një teknik prestigjioz si garant, por këtu politika nuk i njeh asnjë prestigj asnjë personazhi që është jashtë dyshes Rama-Berisha, PS-PD.
Pyes veten nëse në vendin tonë ekziston vetë koncepti i interesit kombëtar apo nëse në vend të kësaj gjithçka lëviz vetëm dhe ekskluzivisht mbi interesat personale në të gjitha nivelet?!
Nëse kjo do të ishte e vërtetë, atëherë Evropa realisht është me të vërtetë shumë larg.
