By Veç dy sy të lagësht, dy gjinj të njomësht…
e shoh gjatë dhe harroj kohën, perëndimin,
gjithçka nis e shuhet brenda meje
pulsimet e gjakut
fryma dhe flladet
uria…
Në Paris Heminguei e harronte urinë
tek shihte në muze tablotë e Tizianos
sytë dhe buzët e pulpta të Fornarinës
me dëshirën të pikturonte dhe ai,
në një barakë të një sheshi në Paris
Modiliani pikturonte nudot e të dashurave
dhe uria nuk trokiste në portën e mbyllur të tij.
Si mund ta harrosh kështu urinë?
Thuamë, si mund?
Kur çdo orë, çdo ditë,
ti humbet në një uri tjetër
nga ajo e dashurisë në atë të dijes,
të librit, artit
mistere të botës që të mbajnë frymën
kështu buzët të përthahen
e ti zhytesh gjithnjë e më thellë
në palimpsestin e kohës, njeriut,
ku uria e shpirtit të klith në çdo qelizë,
është uria tjetër që të lë pa gjumë,
të harrosh natën dhe të dehesh
nën qiejtë e vjetër ku ka veç dritë.
Si mund ta shuash urinë
në këtë botë të dijes e dashurisë
ku koha rend dhe orët të tërheqin vërtik drejt tyre
në botën e magjisë
gjer në frymën e kësaj dashurie të pashuar ?
Mik i dashur i librit, artit,
misterit të së bukurës,
një ditë, një stinë, ndër vite
në flladet e përhumbjes
ti do ta harrosh gjithnjë klithmën e urisë së trupit
pasi një uri tjetër të ka bërë të uriturin e përjetshëm
si në një vizatim okër të Da Vinçit.
Një atdhe tjetër…
Si mund te krijosh një atdhe
atë të një dashurie tjetër
të shpirtit, mallit e dhimbjes
ku dhe indigjenët e gratë e botës
bëhen të dashurit e tu,
si mund të vdesesh dhe të vazhdosh të jetosh
të vritesh në natën e errët dhe të jetosh përsëri,
të ngjallesh sërish në përskuqjen e agut,
jo në psalmin e një shenjti
por në lëndinat e një shpirti që pushton horizontet:
Fedérico Lorca krijoi një atdhe të tillë,
me fjalë gjaku e dashurie,
me njëmijë hëna e diej që farfurijnë e të grishin,
që të ngrihen njëherësh mbi krye
dhe të zgjojnë në një atdhe të ri.
Ishte bota e poezisë
e dehjes, lotit dhe gjakut
e dashurisë së pafund për tjetrin,
Njeriun !
Verbëria e Homerit
Thonë se Homeri ishte i verbër
në një botë të përhumbur
pa hënë e diell,
pa perëndime e furtuna detare,
në boheminë dhe verbërinë e tij,
ai shkroi “Iliadën” dhe “Odisenë”
duke qarë mbi varret e hapur plagët e mëdha të Trojës
vaje për vrasjen e Hektorit dhe profecinë e Kasandrës
për dashurinë e humbur të Helenës së mjerë
tërhequr mbi karron e Akilit,
orakujt në Delf thonin se poetët duhet të jenë të verbër
që muzat tu japin ëmbëlsinë e zërit e të këngës
që stuhitë ti kthejnë në fllade
e të paqtojnë erërat e Eolit, Eumenidet,
zëra hyjnorë për ti kënduar më bukur himnet
bëmat, blatimet dhe vdekjet e heronjve,
ndryshe si mund të këndohej kthimi i Odiseut
dhjetë vjet më pas,
si mund tu këndohej duarve të Penelopës
me pëlhurën e mos-harresës që nuk mbarronte kurrë,
si mund ti këndohej trupit të vrarë të Patroklit
që digjej buzë detit
dhe vajit të Akilit për të dashurin e tij?
Poeti Ksenokrit lindi i verbër
profecia bëri që ai të këndonte lirikat më të bukura të botës antike
veç diell rezëllinte në sytë e shuar të tij,
Akaio i Eretrisë u pickua në sy nga një bletë
dhe që atëherë bleta fluturake
u bë simbol i muzave që dehnin botën,
Demokriti u verbua vetë
që të këndonte më bukur nga të gjithë
në terrin e mjegullt të natës së gjatë
oh, ç’dhimbje e ngazëllim,
oh, ç’dritë dhe errësirë e madhe,
ç’dëshirë e çuditshme të bëhesh poet
të shkëmbesh dritën e syve me fjalën
në amfiteatrin e bukur të poezisë…
Kështu vazhdoi kjo histori gjer në malet e Ballkanit
me bardët e verbër nga njëri mal në tjetrin
nga hanet e ftohta alpine në lugjet e verdha
shqiptarë, serbë, malazezë, boshnjakë
që këndonin sy-shuar epopetë e mëdha
bëma e zjarre që s’donin të shuheshin,
sy që këndonin mijra vargje mbi tokë
e mijra të tjerë nën qiej,
në mbretërinë e borës së pafund,
këngë për Mujon dhe Ajkunën
e cila ende pas kaq shekujsh vazhdon të vajtojë
në kërkim të birit të saj
tretur në brymë e mjegull,
këngë për endjen e parreshtur të motrës
që kërkon Omer Agën
që nga dhimbja e tmerrshme në natën që thyhet
kthehet në qyqe,
këngë epike në sytë e tyre të shuar.
Një H e madhe, ç’ngjyrê vallë
në vend të Yllit të Mëngjesit?
Homeri ende udhëton në bjeshkët e kujtesës
me natën në sy
dhe këngën që kurrë nuk ka shteruar…
