By Mbresa, kujtime
Kishte kaluar mesi i tetorit, si tani. Nata ishte e ftohtë, por gjatë ditës dielli, sikur ta dinte se do ta fshihnin pas reve të ngarkuara me shi, përcillte me bujari mbi rruzull, dritë e ngrohtësi. Unë atë ditë do të udhëtoja nga New Yorku për në Tiranë, por me një ndalesë tranziti në Zyrih të Zvicrës. Zura vend aty nga mesi i karrigeve dhe prisja me kërshëri se kush do të ulej pranë meje. Një nga një, vendet u zunë; nga të dy krahët e mi nuk kishte njeri të ulur. Kjo ishte mirë sepse mund të zgjidhja të bëja çfarë të doja, të shtrihesha, të ëndërroja, ose edhe mund të flija gjumë. Gjithmonë, kur jam kthyer për në Shqipëri, kam ndjerë qetësi dhe kënaqësi të jashtëzakonshme, pavarësisht sesi më kanë pritur miqtë e shumtë nëpër botë. Pikërisht kur dyert e aeroplanit do të mbylleshin, një grua shtat-mesatare, e tensionuar, rreth të pesëdhjetave, me numrin e vendit dhe të radhës në mes të gishtërinjve, m’u lut të lexoja se çfarë shkruhej në kundër-çekimin e biletës. Vura re se asaj i dridhej dora sikundër të ishte një epileptike. I tregova se vendi i saj ishte pranë meje. “Më falni…”, tha ajo. Nuk kuptova se përse duhet ta falja. Edhe pse u ul, pa e pyetur unë, më tha se i kishte vdekur e ëma në Zvicër dhe do shkonte atje për ta përcjellë në banesën e fundit. E ngushëllova dhe e pyeta pse ndodhej në Amerikë.
- Kam njëzetë e një vjet këtu, qëkurse jam martuar, unë jam nga Zyrihu.
- Dhe nuk ke shkuar asnjëherë në Zvicër?
- Jo, kam fobi nga lartësitë.
- Pra, keni 21 vjet që nuk e keni parë nënën?!
- Vetëm me telefon, çdo mbrëmje, – u përgjigj ajo me lot në sy.
Çudi si janë këta të huajt, mendova, dy dekada pa takuar të ëmën për shkak të frikës nga aeroplani. Miliona njerëz fluturojnë çdo ditë e çdo natë, ndërsa kjo si në legjendën e Dhoqinës…
Aeroplani u drodh, rrëshqiti nëpër pistë me shpejtësi dhe u ngrit përnjëherë në ajër. Gruaja më kapi për supi dhe po më shtërngonte me aq force, sa thua më zuri duke i grabitur çantën me dollarë. U përpoqa të mënjanohesha, por ajo më mbante edhe më fort. E shikova në fytyrë. Ishte murrëtyer e tëra dhe sytë i dukeshin si të shqyer. Vërtetë paskishte frikë, nuk më kishte gënjyer, madje qenkej më zi nga sa më tregoi.
Aeroplani kishte arritur lartësinë e duhur dhe vazhdonte fluturimin horizontalisht. Gruaja herë dëneste e herë qante me lot. Jo, kjo nuk durohej. Nuk mund të udhëtohej përkrah saj.
U hodha një sy sedileve të tjera. Kishte plot vende të pazëna. U ngrita dhe shkova tek stjuardesat, në bisht të aeroplanit, në kthinë, atje ku po bënin gati takëmet për t’u shërbyer pasagjerëve. Ju drejtova më të madhes në moshë. I tregova se shoqja në krahun tim ishte e përfshirë nga paniku dhe më nxiu jetën. Nuk mund të udhëtoja në një rresht me të. - Nuk mund të udhëtoj me atë në krah, ju lutem, më gjeni një vend tjetër, larg saj, – iu luta.
- Është bashkëqytetare me ju? – pyeti stjuardesa më e re.
– Sa je ti me mua – iu përgjigja i nervozuar. Ajo më e vjetra nuk deshi që biseda të trashej më shumë. La takëmet në karrocë dhe më gjeti një vend të lirë, si nja dhjetë radhë më larg gruas problematike.
– Pse po ikën?! – m’u drejtua zvicerania me një zë lutës, sikur do ta shpëtoja unë, poqese do të rrëzohej aeroplani.
– Pa merak, do të kujdesen stjuardesat për ty, – i thashë ashtu kot, me hamendje, më tepër për t’i dhënë zemër.
U rehatova në vendin e ri dhe herë pas here ktheja kryet nga pasagjerja e jashtëzakonshme. Stjuardesat e shoqëruan për në banjë. Ishte normale, nga gjithë ajo frikë e siklet që hoqi, i kishte shkarë ujët e hollë në ngritje të aeroplanit. Mendova kështu ngaqë kur më shkoi pranë, drejt banjës, rastësisht i vura re pantallonat e lagura midis kofshëve. Pas nja dhjetë minutash, stjuardesa u kthye së bashku me të. Për çudi ajo u qetësua si me magji. Fytyra nuk i dukej më si mëlçi e zezë dhe vështrimin e kishte më të qetë. Zë nuk bënte, thua se ishte njeriu më i qetë dhe i lumtur në botë. Kaluan disa orë udhëtim dhe ajo sillej njëlloj si gjithë pasagjerët e tjerë. Prita çastin kur stujardesa më kaloi pranë. E ndala dhe iu luta të më tregonte se me çfarë mënyre e qetësuat pasagjeren problematike. Ajo uli kokën afër veshit tim dhe më tha vetëm një fjalë: - Heroinë…
- Pse ju mbani?
- Po, është rregull, veçse detyra jonë është të dallojmë se vërtetë pasagjerë të këtij lloji janë të frikësuar nga fobia apo bëjnë vetë për të përfituar heroinën.
- Aha, – iu përgjigja duke qeshur – prandaj e latë sa të përmirrej.
Stjuardesa nuk qeshi, por mori qëndrim serioz dhe tha e shqetësuar: - Pa dale, çfarë ju duhen këto hollësi, sikur më bëtë hipnozën dhe unë nisa të cicëroj, dreqi e mori këtë punën tonë.
- Të lutem, mos u shqetëso, biseda mbetet midis nesh, por është ai vesi, kurioziteti, ai mikrobi i gazetarit që ne na pëlqen të futim hundët kudo.
…
Që gruaja zvicerane nuk gënjente, unë u binda plotësisht kur ajo, me të vënë këmbën në aerodromin e Zyrihut, u përkul gjer në asfalt, puthi tokën dhe bëri tre herë kryq. Ishte e gëzuar që kishte shpëtuar paq edhe kësaj here nga udhëtimi “i rrezikshëm” me aeroplan. Çudira.
Fund
Mississauga, Kanada, 21 tetor 2022
