By 
Nga Esat Ruka
Edhe pse shkruhet në Kuran se është gjynah ta trajtosh humbjen e një jete si një gjamë apo tragjedi, ajo përhapet e përjetohet si një ngjarje që prek, trondit dhe angështon shumë njerëz. Padyshim që reagimi masiv ndaj një përjetimi e shprehjeje të tillë lidhet kryesisht me dashurinë dhe vlerësimin që kanë njerëzit për artin, rolin dhe funksionin e tij, aftësinë, talentin dhe përkushtimin që gjejnë adhuruesit tek individualiteti dhe personaliteti i artistit. Kjo dëshmon, edhe standartin qytetar të shoqërisë. Shoqëria e kulturuar bën diferencën në rrugëtimin profesional, sidomos në art. Prandaj sentenca se arti vulën e fundit e merr nga opinioni qytetar është edhe një aureolë pagëzimi promovimi dhe mbrojtjeje.
Ndoshta ky është edhe burimi i inspirimit më të madh krijues e interpretues. Nuk mund të ndodhte ndryshe edhe me lajmin shumë të hidhur të ndërrimit jetë para kohe të valltarit virtuoz Rexhep Çeliku, Mjeshtër i Madh. Në ditën e nderimit para trupit të tij isha përtej Atlantikut. Ndoshta edhe të pranishmit në homazhe e kishin vështirë ta bësonin se si një Artist, i cili e ka gdhendur portretin e tij në mendjet dhe zemrat e artdashësve gjithnjë në lëvizje, në fluturim ta besonin se arkmorti i mbuluar me lule e i rrethuar me ngashërima e lot të nxehtë familjarësh e miqsh të ishte brenda trupi i atij gjigandi t’i rezistosh skenës së artit me shumë dinjitet për 45 vite intensivisht dhe të mbetesh i freskët në memorien e publikut tënd me portretin e një njeriu që formulon në mënyrën me të këndshme një unitet estetik, flet shumë. Flet aq shumë sa shpesh harrohet se artistë të tillë nuk jetojnë tjetër jetë përvec asaj në skenë e mes publikut. Të njeriut pa kolegë, të familjarit pa familje e të afërm, të krijuesit muzë, shpërthime e meditime. E aq më shumë, kur artin tënd do ta ngresh, zhvillosh e përcjellësh me veshjen kombëtare.
Pra, të ruash madhështinë dhe bukurinë e një identiteti që ndez zemrat e miliona shikuesve dhe rrit autoritetin e dinjitetin e vendit tënd. Të fitosh admirimin e miliona njerëzve pa patur nevojë të flasësh një fjalë dhe të “detyrosh” të tjerët të thonë mijëra fjalë për artin tënd, të luash aq bukur sa origjinalitetin e artit tënd ta rritësh e pasurosh me dhunti fizike, psikologjike, estetike dhe të kthehesh në model për disa gjenerata, madje edhe për profesionistët, ky mendoj është shërbimi më i madh që i bën artit të nacionalitetit tënd, vendorigjinës, personalitetit tënd, por edhe qytetrimit ndërnacional. Artisti Rexhep Celiku nuk mund të mjaftohej vetëm me dhuntitë natyrore të fizikut apo vetëm me prodispozitat artistike të cilat morën udhë në një institucion prestigjioz profesionist, sic ishte Ansambli Kombëtar i këngës e valles popullore. Ai diti të përthithë në mënyrën më inteligjente përvojën dhe mendimin krijues të profesorëve të vet si P. Kanaci, Gëzim Kaceli, Agron Aliaj, etj, por edhe përvojën e madhe të kolegëve të tij prarendës si Besim Zekthi, Liljana cingu, etj. Ai diti të harmonizojë me kujdes e pasion mendimin shkencor me aplikimin e tij në një skenë ku dominonte profesoinalizmi dhe përgjegjshmëria. Ai respektoi dhe aplikoi disiplinën e një kolektivi artistësh që bartin mbi vete një mision të madh, atë të ruajtjes, zhvillimit të promovimit të një vlere të ngritur mbi një kontribut mijëra vjeçarë me një densitet e larmi të pakrahasueshme që kërkonte jo vetëm vëmendje, por edhe përkushtim mjeshtror.
Mjeshtri Rexhep Celiku nuk u mjaftua vetëm me kërcimin e vet brenda skenës dhe skemave të Ansamblit Kombëtar, por vrapoi me shumë zell për ta shtrirë vallen dhe artin e saj në shumë ansamble lokale duke shprehur dashuri e respekt për diletantë e amatorë. I besueshëm jo vetëm në lëvizjet, por edhe fjala e tij e ngrohtë, takti i tij njerëzor, aftësia për të shijuar rezultatin në kohë rekord ishin tipare të punës dhe karakterit të tij prej artisti.
*****
Kam arsye të flas kështu, sepse kam provuar të jem me të në skenë brenda dhe jashtë vendit ashtu sikundër kam ndarë me të përgjegjësinë në ngritjen e ansamblit në Kamëz dhe realizime koncetesh recital si atë të Feride Kurtit në Mat apo recitalin tim në sallën e TKOB në Tiranë. Kam provuar ta kem në tryeza analizash të zhanrit të valleve nëpër festivalet tipologjike kombëtare si dhe në panele jurish të këtij zhanri. Koreopetitori Rexhep Çeliku në të gjitha rastet ruante dhe afirmonte përherë e më tepër personalitetin e një artisti kurajoz e skrupuloz, i matur e i besueshëm në vlerësimet e tij. Personaliteti i tij mbështetej gjithmonë në risitë prej të cilave udhëhiqej në skenë dhe jashtë saj. Aq sa në fillimvitet e ndryshimeve politike shpesh emri i tij hapte shumë dyer biznesesh e zyrash shtetërore për të thithur donacione në shërbim të kalendarit të koncerteve të kolektivit të tij.
Pikërisht prandaj opinioni qytetar ngjitet në lartësi të tilla që ARTISTËT e meritojnë të quhen AMBASADORË të besueshëm të vlerave të kombit të vet.
I paharruar arti njerëzor dhe ai i kërcimit të Mjeshtrit të Madh dhe mikut tim Rexhp Çeliku, Nderi i Kombit! Shpirti i yt pushoftë në paqe!
