By 
Nga Blerina Ruka
Në Tiranë nuk u shemb vetëm Teatri Kombëtar, por edhe Shqipëria. Nuk kish sesi të mos trazonte emocionet, nervat, shpirtin e kujdo që e ndoqi nga afër shembjen e Teatrit Kombëtar. Ishte lufta 3-vjeҫare që e pat shenjuar si një sukses politik rindërtimin e tij por pa e marrë aspak parasysh se cila do të ishte impakti i mungesës së asaj godine. As nuk u prit të zbardhej nga padurimi se mos mendja ndryshohej, për ta rrënuar në mënyrën më të pabesë Teatrin. Historia ka treguar se armata e artistëve i ka fituar gjithmonë betejat antagoniste me diktaturat dhe se sa më të egër kanë qenë diktatorët aq me tragjik’ e kanë patur fundin.
Në fakt fajin e ka Shqipëria! Ajo i dha shumë më tepër kohë se sa duhet klasës së vjetër politike. Ajo, jo ne dhe djemtë tanë, por edhe nipërit e mbesat tona do të udhëhiqemi gjatë nga ide sterile prej shumë motesh!
Këtë herë shfaqja u bë në rrugë, pa patur nevojën e prozhektorëve, as të skenës apo biletave, të gjithë aktorët profesionistë apo jo ishin aty për të dhënë më të mirën e vetes, secili më qëllimin e vet, kush ta shkatërronte, kush t’ia mbronte muret. Por sot nuk u shemb vetëm një momument kulture. Sot jemi dëshmitarë dhe shkaktarë të përdhosjes së dinjitetit tonë kombëtarë, mjerim…
Shqipëria ime e shkretë, kjo fushëbetejë e përjetshme. Turp për të gjithë ne!
Të majtë apo të djathtë, veri apo jug, të kuq apo të zi, turp!
Fatkeqësia më e madhe të shohësh dhunën mbi artistët, shoqërinë civile, artdashësit. Dalje dhe deklarata qesharake se nëse fadromat do të afroheshin do të kalonin më parë në trupat e tyrë. Dy shtyllat e demokracisë janë pozita dhe opozita, por a do t’i japë kush vlerë opozitës, fuqia e së cilës nuk i kalon një shoqate në Diasporë.
Lamtumirë Teatër, dhe të përulemi për çka na ke dhuruar që kur lindëm e deri para dy vitesh….
Nëse do t’i shohim të ngrihen kullat e reja, ajo do të jetë drama më e madhe e jotja.
