By Përgatiti Orjona Tresa
-Varfëria dhe mungesa janë kushte që, para se të bëhen materiale, nisin nga një gjendje shpirtërore.
-Nëse në fëmijëri na e mësuan ose në njëfarë mënhyre na përçuan mesazhin:
-Që paraja korrupton shpirtin dhe se ka tendencë të sjellë probleme, amoralitet, rrezik dhe ndyrësi;
-Që nuk mund të dëshirojmë shumë ose të “presim” dhe nuk mund të themi kurrë “dua”;
-Që dëshira për mirëqenie shqisore dhe materiale është e lidhur edhe me turpin, diçka që shpesh dënohet si imorale ose e kritikueshme;
-Që të tjerët të dalin para nesh dhe ne duhet të largohemi dhe të durojmë / marrim përsipër…;
-Se nuk mund të bëjmë gjithmonë atë që na pëlqen;
-Se pretendimi i një të drejte natyrore është “të jesh ambicioz” ose “i thyer”
Mirë, u rritëm brenda një deformimi perceptues, psikik, emocional dhe vlerash. Ky shtrembërim ka bërë që në njëfarë mënyre pema jonë, në vend që të rritet imponuese, drejt qiellit, e fortë dhe e bollshme (duke sjellë mirëqenie, hije dhe oksigjen tek të tjerët), mbeti ngushtë, shtrembër, u shtri drejt hijes në mënyrë që të mos gjykohet, ose të mos jetë “shumë”, ose të pranohet shoqërisht. Në këtë mënyrë, duke treguar vetëm një minimum të potencialit tonë.
Kjo ndodhi për shumicën prej nesh (dhe rastësisht shumica e popullsisë nuk mund të përcaktohet si “e pasur” – sigurisht për parametrat evropianë). Ana materiale e mungesës ekonomike nuk është veçse një dhe pasoja e fundit e këtij qëndrimi mendor. E mbjellë mirë, me rrënjë të vendosura në pavetëdije, rrjedhimisht nuk mjaftojnë fjalët ose një kuptim racional për ta zhdukur atë. Sepse, e dimë, pavetëdija ka kodet dhe çelësat e veta.
Frymëmarrja
Ekzistojnë disa teknika për të shkuar dhe biseduar me rrënjët e besimeve tona që janë të dëmshme, mosbindëse dhe deformuese për jetën tonë. Meditimi hap horizonte të pafundme dhe ajo pafundësi mund të anashkalojë dhe zëvendësojë pavetëdijen tonë, duke hapur dyert për një boshllëk që më pas mbushet me bollëk. Vizualizimet e drejtuara mund të thyejnë me të vërtetë formën dhe të ndryshojnë mënyrën se si perceptojmë diçka (në këtë rast paratë dhe bollëkun material) dhe e mirëpresim atë.
Por tani do të doja t’ju tregoja për frymëmarrjen.
Frymëzimi korrespondon me marrjen (dhe energjinë femërore), dalja korrespondon me dhënien (dhe energjinë mashkullore). Në kulturën dhe në epokën tonë, dihet që energjia mashkullore ka qenë mbizotëruese, në të gjitha aspektet e shoqërisë dhe të personit, madje edhe në ato për të cilat nuk jemi të vetëdijshëm. Epo, nëse vëzhgojmë veten, mund të vërejmë se shpesh frymëmarrja jonë është më e plotë: të japim, të zbrazim veten. E njëjta gjë nuk ndodh me frymëzimin tonë. “Marrja” shpesh përgjysmohet ose ndahet: ne marrim frymë vetëm për një pjesë të vogël të kapacitetit tonë personal. Frymëmarrja është pothuajse gjithmonë e ngushtë ose të paktën shumë e kufizuar. Nga ankthet dhe edukimi ynë i rrënjosur në pavetëdije, i cili ju tregon (edhe tani) që marrja përfshin rreziqe, papastërti, sëmundje. Në fakt, sot, duke marrë një frymë thellë, mund të ndjejmë erën e keqe të makinave, motorit, plehrave kimikë në fshat ose kanalizimeve të qytetit. Nga ana tjetër, “dhënia” konsiderohet në mënyrë të pavetëdijshme gjithnjë e më shumë “e licencuar”, e ligjshme, e saktë, e pranuar nga shoqëria, e mirë moralisht.
Sasia e ajrit që thithni është sasia materiale që ju i lejoni vetes të merrni nga bota.
I them të gjitha këto sepse fillojmë të vërejmë se pabarazia midis dhënies dhe marrjes fillon me frymën tonë. Diçka që ne e mbajmë me vete gjatë gjithë jetës dhe gjatë gjithë ditës. Gjashtëmbëdhjetë deri në njëzet herë në minutë. Njëzet mijë deri në tridhjetë mijë herë në ditë. Tridhjetë mijë mundësi për të ndryshuar ose riprodhuar gjithmonë të njëjtën gjë. Çdo ditë e vetme e jetës sonë.
Shkenca ka treguar që jo vetëm gjendja jonë shpirtërore ndryshon mënyrën e frymëmarrjes, por që nëse mësojmë të marrim mirë frymë, frymëmarrja gjithashtu ndryshon gjendjen tonë shpirtërore. Dhe, prej andej, fillojmë të marrim rezultate të ndryshme dhe për këtë arsye realitete të ndryshme.
Këshilla ime është të mësojmë të marrim frymë mirë, të përdorim mushkëritë në plotësinë e tyre, të marrim zakonin e frymëmarrjes përmes diafragmës dhe gjithashtu të thithim barkun! Kjo do t’i komunikojë pavetëdijes tonë, pak nga pak: bollëk, ngopje, të drejtën për të marrë, të drejtën për të mirëqenie për të gjithë.
Do të trajnojë pavetëdijen në besimin natyror dhe të lindur në rrjedhë. Si dhe besimin në botën e jashtme, besimin që Nëna Tokë do të sigurojë. Na deshi të gjallë dhe gjithmonë do të sigurojë që të ketë mjaft për të gjithë.
Është besimi i kafshës që nuk interesohet se si dhe kur do të gjejë racionin tjetër të ushqimit: ajo e di që bota do ta sigurojë atë dhe nuk ka dyshime për të. Është një arritje tjetër e madhe që mësova ta metabolizoj përmes thithjes.
Varfëria materiale si një deformim perceptues
Për ta përmbledhur: varfëria jonë materiale (ose nganjëherë varfëria materiale e supozuar, sepse të njëjtat baza ekonomike mund të shihen të pakta ose të bollshme nga dy njerëz të ndryshëm – le të mos flasim për krahasimin e kulturave të ndryshme) bazohet në rrjedhën e sipërme të deformimeve perceptuese.
Këto deformime perceptuese janë rritur nga rrënjët e ushqyera nga gënjeshtra dhe kushtëzimi që na kanë privuar nga fuqia, ndjeshmëria dhe lidhja me “ushqimin” natyral.
Gjëja më pas mori formë në mënyrën tonë të frymëmarrjes, me këtë thithje të pjesshme, pothuajse me frikën e marrjes së asaj që është e jona. Në iluzionin e shtuar se marrja është madje e barabartë me largimin nga një tjetër. Kur në një rreth etik / të virtytshëm efekti është saktësisht i kundërt dhe dinamoja e bollëkut vazhdon të prodhojë vetëm mirënjohje dhe mirëqenie për të gjithë.
Ose me frikën se bota është e rrezikshme, ju qelbni, na dëmtoni, na infektoni. Fillojmë të vërejmë se sa ide të vjetruara dhe antike (dhe jo vërtet tonat) ende kushtëzojnë perceptimin tonë të rrjedhës së dhënies dhe marrjes dhe për këtë arsye edhe të parave!
Si të dilni nga kjo situatë?
Duke filluar t’i kushtojmë vëmendje, me përpikmëri dhe saktësi, asaj që ndiejmë nëse fillojmë, gjatë gjithë ditës, të thithim plotësisht. Nga diafragma dhe pastaj lart, në mushkëri.
Ka edhe nga ata – shpesh gratë – mund të kenë frikë nga përshtypja e “të shëndoshurit” duke marrë frymë nga barku, duke parë barkun e tyre të fryrë … Le të kuptojmë, duke pasur parasysh këto detaje, sa bollëk natyral i gjërave, trupave, mirëqenie, gëzimi, natyra dhe paratë janë “baltosur”, fjali pas fjalie, kritikë pas kritike që nga fëmijëria. Sa ide fikse dhe kurrë të dyshuara mund të ndikojnë në mungesën ose bollëkun tonë material.
Duke vëzhguar natyrën, se si kafshët rregullojnë veten e tyre me rrjedhën e dhënies dhe marrjes, të marrjes dhe kthimit të tjerëve. Gjatë gjithë ciklit të tyre. Dhe në mënyrë të barabartë, duke vëzhguar stinët. Ciklet e bimëve. I njëjti cikël i ditës dhe natës dhe energjitë e tij.
Të mësojmë të duam veten dhe të kujdesemi për veten, duke e perceptuar veten si qenie plotësisht të denjë dhe merituese të gjithë bollëkut të nevojshëm (material, fizik, sentimental, emocional, krijues, intelektual …) për të kryer detyrat tona në këtë jetë, të cilat janë përfundimisht themelore për komunitetin dhe për mirëqenien e përbashkët.
Burimi www.soniaserravalli.com
