By “Animals Need me” ka bërë të mundur që me punën të adoptohen rreth 150 kafshë në vit
Montreal-Kanada
“Animals Need me” është shtëpiza e ngrohtë e kafshëve endacake që prej dhjetorit te vitit 2012 në Shkodër. Oli Pero është themeluesja e saj dhe ajo gjithmonë ka këmbëngulur se kjo shtëpizë vjen si një përpjekje për t’ju ardhur në ndihmë kafshëve endacake në Shkodër. U nis si fillim duke strehuar kotele dhe këlushët duke bërë thirrje në rrjete sociale për adoptim. Nismës iu bashkuan edhe vullnetarë të tjerë që gjenin mundësinë dhe kohën për të ndihmuar me çështjen në fjalë.
Oli, pse jeton dhe punon në Kanada, me zell prej së largu ndjek e drejton gjithë veprimtarinë e “Animals Need me”. Ajo tregon se ka bërë të mundur që me punën e saj të adoptohen rreth 150 kafshë në vit, në Shqipëri dhe jashtë saj. Por ajo ka edhe një thirrje për “Indiferentët” ndaj tyre, egizëm të cilin e ndesh edhe në qytetin ku jeton, atë që ka lënë, në rrjete sociale apo edhe mes bisedash mes miqsh.
Në 8 vite punë vullnetare në shërbim të kafshëve të rrugës kam mesu 1001 gjana, por më kryesorja dhe burimi i gjithë të keqijave është EGOIZMI NJEREZOR.
– Njerëzit nuk i duan kafshët sepse i shohin si qënie shumë poshtë vetes, që nëse do merren ndonjëherë në konsideratë nga zotnijtë dhe zonjezat me “Z”, duhet që të kenë x apo y karakteristika.
– Njerezit mendojnë se kafsha duhet t’i shërbejë njeriut dhe kurrsesi anasjelltas. Që këtu ka një krisje të madhe në një marrëdhënie që ëhstë e destinuar të dështojë.
– Njerëzit duan kafshë pa pleshta, rriqna e largqoftë ndonjë sëmundje. Pra po kërkojnë një loder pellushi, jo një qënie të gjallë.
– Njerëzit janë kundër sterilizimit, pasi kjo nuk është diçka natyrale për kafshët. Por këlyshet, kotelet, edhe vetë nënën e shkretë që i ka lindë, nuk e kanë për gjynah ta paketojnë dhe ta hedhin në kazanin më të afërt. Nesër do gjejnë mikrofonin e ndonjë gazetari/eje që i kanë mbaru tematikat dhe do ankojnë plot zell për gjithë këto kafshë në rrugë.
Nuk je kurgja kur s’ke inteligjence emocionale, kur je i pandjeshëm ndaj vuajtjes së dikujt që s’ka gojë me folë, kur i ke të gjitha mjetet me ba mirë dhe zgjedh të kundërten, kur mendon se bota sillet rreth teje e ne fakt je një pikë në oqean.
-Njerëzit mendojnë se kafshët janë në përgjithësi të mira, por jo aq të mira sa të strehohen brenda në shtëpi kur oborri po u përmbytet nga reshjet, kur qeni qan se ka frike vetëtimat e fishekzjarret, kur është acar jashte e kur dielli përvëlon në verë.
– Njerëzit janë në përgjithësi të zgjuar e të kujdesshëm, por jo aq sa ta çojnë qenin apo macen e sëmurë të veterineri për mjekim. Aq e pat rrisk.
– Njerëzit mendojnë që qeni duhet të rrijë i lidhun, të rrahet apo të lihet një kohë të gjatë pa ushqim, sepse do egërsohet dhe do ruajë më mirë shtëpine (nga kush duhet ta ruaje?) por kur e kanë rrënuar psikologjikisht e fizikisht dhe u kafshon ndonjë kojshi, fillon përsëri procesi i paketimit për ndonjë rrugë katundi të larget, prej nga ku nuk do dijë të kthehet më.
– Njerëzit jane qënie superiore, të zotë për të punu e siguru të ardhura për familjet e tyre, e pra ka akoma sot “meraklinj” që i stërvisin qentë e tyre për ndeshje dhe venë baste mbi jetën e tyre. Këto publikohen me krenari online dhe turma të tëra minorenesh e “meraklinjsh” të tjerë zgërdhihen me baterdinë gjakatare në kurriz të qenve të shkretë. Krime këto krejt të pandëshkuara nga policia.
Sikur të lexonit mesazhet që na vijnë në një ditë të vetme, do kuptonit shumë shpejt se “qytetaria” e atyre që na rrethojne, e atyre që mbahen me të madh, e atyre që rrejnë veten dhe të tjerët se janë dikushi, është veçse një flluskë sapuni.
Si të tillë, jeni të dënum me u zhgërry në vetëkënaqesitë tuaja boshe, në pretendimet tuaja absurde e për rrjedhoje, mos me pa qartë kurrë. E di që nuk zgjidhi kurgja duke e vjellë përbuzjen time këtu, por hej…
