By Lufta e Dytë Botërore ishte kohë e vështirë për botuesit britanikë. Importi i letrës ra; filloi të prodhohej nga kashta, ndërsa botuesit shtypnin vetëm libra nga autorë të sigurt. Romanet e reja u refuzuan. Por lufta nuk i pengoi disa libra të dilnin mirë. Një vëllim i një autori deri atëherë pak të lexuar të quajtur Adolf Hitler, për shembull, u shit mirë. Pavarësisht se ishte 500 faqe dhe përmbante tituj kapitujsh si “Problemi i sindikatave”, “Mein Kampf” ishte hit i menjëhershëm. Pas kryesimit të listave të bestsellerëve britanikë në vitin 1939, u bë libri më i huazuar në bibliotekat britanike dhe ishte, vuri në dukje një revistë, një “bestseller aktual”. Pra, botuesit mund të gjejnë letrën për gjërat që dëshirojnë të printojnë, edhe në kohë të mungesës.
Industria aktualisht po përjeton një periudhë tjetër mungesash, dhe lufta është përsëri një shkak (së bashku me pandeminë). Në 12 muajt e fundit kostoja e letrës së përdorur nga botuesit britanikë të librave është rritur me 70 për qind. Furnizimet janë të çrregullta dhe të shtrenjta: fabrikat e letrës kanë filluar të fiken në ditët kur energjia elektrike është shumë e kushtueshme. Kartoni i përdorur në kopertinat me mbështjellës të fortë është përdorur ndonjëherë, por e paarritshme. E gjithë industria është në telashe.
Jo çdo autor është i prekur: një thriler i ri nga J.K. Rowling, është libër me 1024 faqe dhe ka arritur në krye të listave më të shitura në Britani. Por, librat tjerë duhet të ndryshojnë pak. Merrni një botim të ri në një librari dhe nëse është nga një botues më i vogël (sepse ata ndikohen më shumë nga rritja e çmimeve), mund ta gjeni veten duke mbajtur një produkt që, ashtu si librat e kohës së luftës, mban shenjën e kohës së tij. Fryni në faqet e tij dhe ato mund të ngrihen dhe të bien ndryshe: letra më e lirë dhe më e lehtë përdoret në disa libra. Shihni nga afër printimin dhe mund të vini re se shkronjat se janë më ngushtë me njëra-tjetrën: disa botues të ndërgjegjshëm për koston kanë filluar të zvogëlojnë hapësirën e bardhë. Teksti mund të afrohet edhe më afër skajeve të faqeve: kufijtë e botimit po pakësohen, në çdo kuptim.
Ndryshimet e këtij lloji mund të shkaktojnë ankth te botuesit. Një libër nuk është thjesht fjalë në një faqe, thotë Ivan O’Brien, kreu i “The O’Brien Press” në Irlandë, por duhet të shprehet “në çdo kuptim”. Kënaqësia e një libri që ndihet mirë në dorë – jo shumë i lehtë apo shumë i rëndë – është diçka që botuesit përpiqen ta ruajnë.
Por, thotë Diana Broccardo, bashkëthemeluesja e botimeve “Swift Press”, megjithëse disa kursime mund të duken të vogla, gjatë një viti të tërë “gjërat e vogla mund të shtohen”.
Autorët mund të dëshirojnë të imagjinojnë se ata gjykohen nga fuqia e madhe e prozës së tyre. Në të vërtetë, botuesit duhet gjithashtu t’i matin fjalët e tyre me ton dhe metër.
Disa botues po konsiderojnë libra më të shkurtër. Më parë, nëse një autor ishte porositur për 70 mijë fjalë dhe 80 mijë, nuk do të shqetësoheshit shumë, thotë O’Brien. Tani, ai thotë: “Ju mund të thoni: Epo, në të vërtetë, jo. Sepse përndryshe libri thjesht nuk do të funksionojë”.
Kjo nuk është domosdoshmërisht një gjë e keqe. Sepse, në zemër të industrisë së botimeve qëndron një e vërtetë e patregueshme: shumica e njerëzve nuk mund të shkruajnë dhe shumica e librave janë shumë të këqij. Lexuesit që luftojnë me një vëllim shpesh supozojnë se faji është i tyre. Redaktorët, të cilët lexojnë shumë më tepër libra, e dinë se nuk është kështu. George Orwell, i cili punonte si recensent, konsideronte se më pak se një libër në dhjetë ia vlente të rishikohej.
Problemet me furnizimin e letrës ofrojnë një mundësi për reduktim të vëllimit. Në kohën e luftës, një shkurtim i tillë shkaktoi një revolucion të vogël në letërsinë angleze, thotë Leo Mellor, bashkëpunëtor në Universitetin e Kembrixhit. Papritur, thotë Mellor, pati “një premisë në lakoniken dhe të përmbledhurin”.
Atëherë, botuesit e librave mund të përballen me mungesat, por blerësit e librave mund të lehtësohen. Edhe librat më të shitur mund të zhgënjejnë. Recensionet e librit të ri të zonjës Rowling ishin kryesisht pozitive – megjithëse dikush pyeste pse librat e saj të mëvonshëm “duhet të jenë më shumë se 1000 faqe të gjata” dhe sugjeruan se mund të ndihmonte “nëse krasiteshin fjalitë më të vogla”.
Me gjithë shitjet e tij, “Mein Kampf” ishte paksa një provë: një recensent i pakënaqur i quajtur Benito Mussolini e quajti atë “libër i mërzitshëm që nuk kam mundur ta lexoj kurrë”. Pak lexues janë ankuar ndonjëherë se një libër është shumë i shkurtër. Lufta e lexuesit, si dhe ajo e Hitlerit, mund të jetë më e shkurtër.
Burimi: The Economist
